Rozdział 1 - Pamiętaj, kocham Cię...

Ten rozdział chciała bym zadedykować dwóm osobą, które pierwsze skomentowały moją prace -

 mamalaki, Kaa -

 dziękuję Wam za tak ciepłe słowa, które napisałyście pod prologiem

/Jedenaście lat później/

Ja i Pablo byliśmy w Studio, w pokoju nauczycielskim. Mój przyjaciel tłumaczył mi pomysł na który wpadł Gregorio, ale ja byłam zupełnie w innym świecie. Gdzieś daleko... Razem z... A właśnie. Z kim? Z Nim, czy z Germanem?
- Angie, Angie... Angie tu ziemia!
- Przepraszam, rozmyśliłam się...
- O czym myślałaś?
- Nie ważne.
- Jak to nie ważne? Myślałaś o Germanie! Tak, to prawda?
- Nie, nie prawda. Przepraszam Cię, ale muszę już iść, mam zajęcia.
- Pamiętaj, że jesteśmy umówieni w Resto Band! - krzyknął kiedy przechodziłam przez drzwi.
Nie mogłam powiedzieć Pablowi o czym, a raczej o kim myślałam. Kocham Go, ale kocham także Germana. Moje serce nie potrafi wybrać. Z jednej strony bycie z Germanem wydaje się wspaniałe, ale z drugiej... W końcu to mąż mojej zmarłej siostry, a Pablo? On jest moim przyjacielem. Najlepszym przyjacielem. Czy nasza miłość przerodzi się w coś więcej?

Po zajęciach wróciłam do domu Casttio, lecz oczywiście, jak to ja, musiałam zapomnieć kluczy. Zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi. Otworzył mi German.
- Co się stało Angie? Zgubiłaś klucze?
- Tak, to znaczy, nie. Zostawiłam je w pokoju.

Wchodząc potknęłam się o próg i upadłam. Mój szwagier pomógł mi wstać. Gdy już stałam na własnych nogach spojrzeliśmy sobie głęboko w oczy... Są takie... cudowne... Jego usta zbliżyły się do moich.
"Angie, nie chcesz tego, nie chcesz..." Kogo ja chciałam okłamać? Pragnęłam tego, bardzo. W końcu stało się to, o czym tak śniłam. Odsunęliśmy się od siebie. Panowała niezręczna cisza.
- Angie... - zaczął German.
- Tak?
- Czuję coś do Ciebie... Mam nadzieję, że Ty czujesz do mnie to samo... Wystarczy, że powiesz jedno słowo, a będę zawsze przy Tobie...
Przestraszyłam się. Nie wiem dlaczego. Może dlatego, że od dawna nie słyszałam takiego wyznania?
- Muszę iść do siebie. Przepraszam.
Weszłam do mojego pokoju i myślałam. Pablo czy German? German czy Pablo? Po trzech godzinach rozległo się pukanie, a po nim w drzwiach stanął mój szwagier.
- Angie, ja nie chcę naciskać, ale... Ja muszę wiedzieć. Będziesz ze mną?
- German, ja... - w tej chwili przerwał mi dzwonek telefonu, dostałam SMS'a. - Muszę zobaczyć od kogo. Przepraszam.
Nadawcą wiadomości był mój przyjaciel - Pablo:

Angie, gdzie jesteś?

Czekam na Ciebie w Resto Band,

już od 45 minut.

Czy coś się stało?

Pablo

- Muszę iść. Mam bardzo ważne spotkanie. Porozmawiamy później. - powiedziałam i wyszłam.

Niestety w Resto nie zastałam mojego najlepszego przyjaciela. Gdzie On mógł się podziać? Wyszłam z baru i szłam powolnym krokiem w stronę Jego mieszkania. Może jednak wrócił do domu? Nagle spotkałam Go siedzącego na ławce pod Studio.

- Tu jesteś! Dlaczego nie zaczekałeś na mnie w Resto?

- Nie wiedziałem czy przyjdziesz...

- Wybiegłam z domu jak szalona, gdy oczytałam SMS'a od Ciebie. Chcesz porozmawiać? Jesteś taki... smutny.

- Angie, ja... Ja jestem o Ciebie zazdrosny... Wiem, że Ty może nic do mnie nie czujesz, ale... Podobasz mi się... I to od bardzo dawna, tylko... Bałem się...

- Bałeś się? Czego?

- Że mnie odrzucisz... Że nie będziesz chciała się ze mną już nawet przyjaźnić...

- Głuptasie... - pocałowałam Go w policzek. - Chodźmy. Odprowadzisz mnie.

Zaczęliśmy iść do domu, rozmawiając. Każde zdanie Pabla sprawiało, że coraz bardziej się w nim zakochiwałam... Jednak nadszedł ten moment w którym, dotarliśmy już pod mojego szwagra. W tym momencie Pablo posmutniał.

- Angie, pamiętaj, kocham Cię. Jesteś moją jedyną.

- Pablo, ja Cię też kocham, ale już się nie wygłupiaj. Muszę już iść.

- Ja się nie wygłupiam. Ja Cię po prostu kocham!

Pocałował mnie... Czułam się jak w bożym świecie... Całował tak wspaniale...

- Kocham Cię... - szepnął mi do ucha.

- Muszę już iść. Dziękuję Ci, to był naprawdę romantyczny spacer. Cześć.

- Angie...

- Tak?

- Już za Tobą tęsknie.

- Ja też. Do jutra.

Miałam już wejść do domu, gdy nagle w oknie zobaczyłam mojego szwagra. Nie miałam ochoty się z nim teraz widzieć. "Może jednak wrócę i przejdę się gdzieś jeszcze?" - pomyślałam. Wyszłam z podwórka i zobaczyłam...

----------------------------------------------------------------------------------

No tak, co nasza Angie mogła zobaczyć? -

Tego dowiecie się już jutro!

Dziękuję Wam, za przekroczenie tych pierwszych 50-dziesięciu odsłon,
a raczej nawet już 70-dziesięciu.

I bardzo dziękuję za komentowanie.

Życzę Wam wspaniałej niedzieli.

bloggerka

Ps. Zastanawiam się czy jest sens opisywania wszystkich postaci, jak i tak 99% czytających blogi o Angie ogląda "Violettę".