Sezon 3 - Rozdział 36 - Nadal boisz się jego miłości?

Witam Was w ten słoneczny dzień :)
Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodoba <3

To kilkanaście dni było dla mnie naprawdę trudne... Wypadek, Pablo w szpitalu, zerwanie z Edwardem... Tęsknię za nim, aczkolwiek nie odczuwam wielkiej pustki... Tak chyba nie powinno być, ale niestety tak jest. Najbardziej brakuje mi go pod wieczór, gdy leżę w łóżku. Nikt mnie nie przytula, nie całuje, nie mówi "dobranoc"... Starałam się nie myśleć o słowach, które wypowiedział, gdy ze mną zerwał. Nie chciałam w nich odnaleźć prawy, która z pewnością się tam ukrywała. Musiałam sobie dalej jakoś radzić sama. Tamtego dnia byłam umówiona z Germanem na spacer. Tak, z moim szwagrem. Dawno razem nie rozmawialiśmy, a szczera pogawędka z nim była świetnym pomysłem. Spotkaliśmy się w naszym ulubionym parku, a następnie po nim spacerowaliśmy.
- No więc, co u ciebie słychać? - zapytał.
- Nie jest najlepiej... - odpowiedziałam. - Nie wiem, czy słyszałeś, ale Pablo wylądował w szpitalu.
- Tak, słyszałem. Violetta mi powiedziała późnym wieczorem, w dniu koncertu. Jeśli się nie mylę, zadzwoniła wtedy do niej z tą wieścią Martina. Jak się trzyma? Jest bardzo źle?
- Jest w śpiączce. Jego stan jest stabilny, aczkolwiek przeraża mnie to, że nie wiadomo, kiedy się z niej wybudzi. Boję się tego oczekiwania, gdyż nie wiem, ile ono będzie trwało...
- Ale Edward cię chyba wspiera? Tym bardziej, że to jego brat.
Wiedziałam, że zacznie ten temat. Po ostatniej rozmowie z nim na temat młodszego Galindo spodziewałam się, że będzie chciał kontrolować mój związek, który już tak naprawdę się zakończył...
- Ja i Edward zerwaliśmy. - odpowiedziałam krótko. - Tylko nie myśl, że to z powodu naszej ostatniej rozmowy.
- Jasne, jasne. Rozumiem, że mieliście swoje własne powody do tego. - powiedział. - Zobacz, jabłka w karmelu. Masz ochotę? Wiem, że je bardzo lubisz.
- Skoro mnie tak namawiasz... - uśmiechnęłam się.
Mój szwagier podszedł do stoiska i zakupił nam po moim przysmaku. Usiedliśmy na pobliskiej ławce, zajadaliśmy się nim i kontynuowaliśmy rozmowę.
- A jak tam ci się żyje z Priscillą? - spytałam. - Ile to już lat? Dziesięć?
- Za miesiąc będziemy obchodzili swoją dziesiątą rocznicę spotykania się. - odpowiedział dumnie. - Angie... Jest coś, o czym powinnaś wiedzieć.
- Słucham. - nie wiedziałam, czego mam się spodziewać.
- Dzień przed koncertem byłem u Pabla w domu i rozmawiałem z nim... o tobie...
- Nie mów mi. Naprawdę nie chcę tego słyszeć.
- Ale powinnaś, bo on nie zdążył ci tego powiedzieć. - wszedł mi w słowo. - Urządziliśmy sobie poważną rozmowę. Ciężko było, aczkolwiek po długim czasie otworzył się przede mną i wyznał, co tak naprawdę do ciebie czuje...
(*oczami Germana* ~ rozmowa z Pablem)
- Tak, kocham ją! Najbardziej na świecie! Nigdy nie przestałem! - krzyknął. - Ale ona teraz czuje do mnie tylko przyjaźń... A przecież zależy mi na tym, aby była szczęśliwa, więc gdyby nie koncert, wyjechałbym stąd natychmiast...
*- Nie prościej byłoby po prostu do niej wrócić?
- Nie potrafię...
- Dlaczego?
- Bo za każdym razem ją ranię. Nie potrafię wytrzymać tego widoku, jak cierpi za każdym razem, a wciąż trwa przy mnie.
- To jest miłość. Pomimo wszystko jest obok.
- Jest dla mnie wszystkim, chcę by była szczęśliwa, a ja jej tego szczęścia nie dam, więc muszę dać jej odejść.
- Zrozum, że ona nie chce odchodzić. Szczęście czuje tylko wtedy, gdy jest przy tobie.*
- Ona woli być szczęśliwa z moim bratem, więc muszę jej na to pozwolić.
- A może woli ciebie, tylko boi się, że ją odrzucisz? Może na zewnątrz nie wie, co czuje, ale w głębi serca wykrzykuje twoje imię?
- Skąd możesz wiedzieć, co ona czuje?
- Widzę. Już nie jest tą samą Angie. Jej uśmiech nie jest już tak duży. Jej oczy częściej są załzawione. Coraz rzadziej się śmieje... Brakuje jej ciebie.
- Chyba ci się coś pomyliło...
**- Mogłeś być mężczyzną jej życia. Jedno słowo, jeden gest. Mogłeś być płomieniem utrzymującym ogień w jej sercu. Mogłeś osuszać łzy radości i smutku. Mogłeś dotykać i szanować. Mogłeś być ponad wszystkim i pomimo wszystko. Mogłeś kochać najszczerszą miłością. Mogłeś.** Ja też mogłem... Nawet nie zdajesz sobie sprawy, ile kosztowało mnie, aby o niej zapomnieć i związać się z Priscillą... Jeśli chcesz, aby cały wasz związek nagle zniknął, to twoja sprawa, ale nie wiesz, ile cię to będzie kosztować. Ciężko ci będzie o niej zapomnieć, gdy kładąc się wieczorem do łóżka będziesz o niej myślał, w nocy będziesz o niej śnił, a rano obudzisz się ponownie z myślą o niej. - odparłem wychodząc.
- Kocham ją.
- To na co czekasz? Powiedz jej to. - odrzekłem, a następnie opuściłem jego mieszkanie.
(*wydarzenia widziane oczami Angie*)
- Angie... To on powinien ci to powiedzieć, ale teraz nie może, więc powiem to za niego. On cię kocha. Byłaś jego jedynym powodem do uśmiechu.
- Wiem. - czułam, że kąciki ust lekko mi się podniosły. - Powiedział mi to na koncercie, ale ja głupia uciekłam...
- Dlaczego to zrobiłaś?
- Nie wiem. - powiedziałam. - Może się bałam? Bałam się, że tak naprawdę nigdy nie przestałam go kochać? Bałam się jego miłości?
- Nadal się jej boisz?
- Nie... - odpowiedziałam. - Dziękuję. Uświadomiłeś mi coś bardzo ważnego. - odrzekłam podnosząc się z ławki. - Wybacz, ale muszę coś załatwić. Do zobaczenia! - krzyknęłam i pobiegłam w stronę szpitala.
Weszłam do jego sali i, tak jak zwykle, usiadłam na krześle obok jego łóżka. Złapałam parę wdechów, gdyż odrobinę zmęczyłam się tym biegiem. Spojrzałam na jego twarz z uśmiechem i zaczęłam, tak jak codziennie, opowiadać mu o przeżytym dniu.
- Uświadomiłam sobie dzisiaj coś bardzo ważnego... - powiedziałam. - Że tak naprawdę, nic nie może nas rozdzielić.
Nagle w głowie usłyszałam melodię doskonale znanej mi piosenki. Nie wiadomo dlaczego, ale zaczęłam ją śpiewać. Nie ważne w tamtym momencie było to, że głupio to wygląda. Liczył się tylko on.
- Patrzeć na ciebie, chcę śnic o tobie, chcę przeżyć z tobą każdą chwilę... Chcę cię przytulić, chcę pocałować, chcę ciebie mieć blisko siebie... Ty jesteś moim pragnieniem... Przecież to co czuję, to miłość...***
Zbliżyłam się do niego. Położyłam swoją głowę na jego torsie. Oczywiście zrobiłam to z ogromną uwagą i delikatnością, bo pamiętałam o jego ranie po wypadku.
- Kocham cię, Pablo. - po policzku spłynęła mi pojedyncza łza.
Nagle poczułam, jakby lekko się poruszył. Szybko zabrałam głowę. Nie pomyliłam się. Otworzył oczy. Nie mogłam w to uwierzyć. Gdybym mogła, skakałabym ze szczęścia. Czułam, że w końcu wszystko zacznie się układać...

---

* - źródło: besty.pl
** - źródło: temysli.pl
*** - polska wersja "Nuestro camino" wedłg Sharon.

Jak Wam się spodobał rozdział? :D
Angie i Pablo są coraz bliżej ♥
Ale czy aby na pewno? ^_^

Do zobaczenia jeszcze dzisiaj! ;*
bloggerka