Rozdział 53 - Śmierć

Życie, mimo, iż wydaje się, że trwa długo,

to tak naprawdę trwa bardzo krótko.
Korzystajcie z niego,
póki możecie!
"Prochem jesteś i w proch się obrócisz..." - Księga Rodzaju

To tej pory sądziłam, że to będzie dzień, jak każdy inny... Dzień, jak co dzień... Lecz jeden telefon musiał to wszytko popsuć... Ha, ha, Angie. Bardzo śmieszne... Zwal wszystko na telefon...

- Witaj, Najdroższa. - pocałował mnie w policzek. - Co sobie życzysz na śniadanie?
- Dzisiaj ja robię śniadanie, a Ty odpoczywasz.
Pablo usiadł na moim miejscu, a ja wstałam. Gdy podeszłam do kuchenki, zadzwonił telefon. Zanim mój mąż wstał z krzesła, ja już byłam przy nim.
- Halo? - odebrałam.
- Angie, przyjedź tutaj jak najszybciej.
- Kto mówi?
- Przyjdź do domu Germana.
- Ale kto mówi?
- To ja, Twoja mama. - rozłączyłam się, gdy usłyszałam ostatnie słowo.
Ciekawe, co ona sobie znowu wymyśliła... Może sądziła, że przy Violetcie wybaczę jej, jak mnie potraktowała? W każdym razie, nie miałam najmniejszego zamiaru tam iść. Wróciłam do kuchni i sięgnęłam do lodówki po jajka, na jajecznicę.
- Kto dzwonił? - zapytał Pablo.
- Nikt ważny...
- Mianowicie?
- Moja matka.
- Co chciała?
- Żebym przyszła do domu Germana.
- A jeśli jej się coś stało?
- Co jej się mogło stać? To przecież moja mama... - nie wiedziałam jeszcze wtedy, jaki błąd popełniam mówiąc to.
Godzinę, może dwie później dostałam kolejny telefon. Tym razem od Violetty.
- Halo, Angie?
- Tak, Violu?
- Jestem w domu i babcia leży nie przytomna... - wyszlochała dziewczyna.
- Co? Ale jak to?
- No, po prostu... Weszłam do domu, weszłam i zobaczyłam, że leży na podłodze...
- Poczekaj, na mnie. Już tam biegnę.- rzuciłam i rozłączyłam się.
- Lepiej, żebyś nie biegła w ciąży. - powiedział mój mąż, który przed chwilą wszedł do salonu.
- Angelika leży nieprzytomna w domu, u Violetty. Muszę szybko iść.
- Pójdę z Tobą.

Parę chwil później znaleźliśmy się w domu mojego szwagra. Rzeczywiście... Moja mama leżała na podłodze...
- Dzwoniłaś na pogotowie?
- Nie, czekałam na Ciebie. - odparła zapłakana nastolatka.
- Ja zadzwonię. Pablo... - zwróciłam się do Niego. - Pociesz Violę. - wyszeptałam Mu.
Przytulił ją i zabrał na górę. Podejrzewam, że do jej pokoju. Nie minęło parę chwil i karetka przyjechała. Tak bardzo się bałam o moją mamę.

- Co z nią? - po dwóch godzinach, Pablo dotarł do szpitala.
- Nie wiadomo, czy przeżyje... - odpowiedziałam. - Jak ja żałuję, że nie przyszłam wtedy, kiedy mnie o to poprosiła... Żałuję, że się z nią nie pogodziłam...
- Będziesz miała jeszcze okazję. Zobaczysz.
- Mówisz?
- Tak. Zobaczysz, Angielka to silna kobieta. Na pewno szybko wyzdrowieje.

Minęły dwa miesiące, a moja mama, w jakim stanie była, w takim pozostawała bez zmian, lecz pewnego dnia to się zmieniło. Siedziałam ze swoim mężem w pokoju i czytałam książkę. Gdy nagle zadzwonił telefon, Pablo powiedział, że odbierze, ale gdy skończył rozmawiać, nie miał dla mnie najlepszych wiadomości...
- Co tam? - zapytałam.
- Najdroższa... Twoja mama nie żyje.
Cały świat mi się zawalił. Dlaczego ja jej nie wybaczyłam?!? Jaka ze mnie była idiotka! Myślałam tylko o sobie, zamiast pomyśleć o tym, że ona to robiła z miłości do mnie! Że chciała mnie jak najdłużej chronić i nie chciała, abym tak szybko dorosła...
- Dlaczego to się tak skończyło? Ja tego nie chciałam...
- Cichutko Angie... Nie płacz już...
- Jestem debilką...
- Nie mów tak...
- Jak mogłam jej nie wybaczyć?
- Jeśli tak bardzo tego żałujesz, to przecież Angelika o tym wie. Wiesz, że jest teraz w lepszym świecie...
----------------------------------------------------------------------------------
Przepraszam, za szybką zmianę wątków pod koniec.
Co sądzicie o rozdziale?
Ja sądzę, że jest bardzo smutny :((.

Pozdrawiam
bloggerka