Rozdział 18 - Muszę powiedzieć całą prawdę...

Ten rozdział dedykuję,

wszystkim moim czytelnikom,

którzy mnie czytali, lecz przestali.

Anonimki i osoby zalogowane -

tęsknię za Wami!

- Cześć, muszę ci coś powiedzieć..

- Czy to coś poważnego? Tak nagle posmutniałaś...

- No, tak... Więc... - przerwał mi w połowie zdania dzwonek do drzwi.

Olga je otworzyła, a w nich pojawił się... Pablo.

- Angie, już tu jest? - zapytał zmachany. Chyba biegł.

- Tak, przed chwilką przyszła. Na kiedy mam zrobić tort?

- Przepraszam, jaki tort?

Rozmowa toczyła się dalej. Oczywiście wiadomo, o jakie ciasto chodziło domowej gospodyni. W tym czasie Violetta zadała mi kolejne pytanie.

- Czy Ty się pokłóciłaś z Pablo?

W tej chwili do naszej rozmowy dołączył się mój Najdroższy.

- Nie, Violu. Nie pokłóciliśmy się. Ja bardzo chcę być obecny przy tej rozmowie. - powiedział.

- Powiecie mi w końcu o co chodzi? - zapytała lekko poddenerwowana nastolatka.

- Tak, tylko... Nie tutaj. Może... Chodźmy do ciebie? Do twojego pokoju? - spanikowałam.

- Jeśli to konieczne... Dobrze, zapraszam. - wskazała ręką schody.

Moja siostrzenica poszła przodem, a ja z moim chłopakiem szliśmy tyłem.

- Po co tu przyszedłeś? - zaczęłam szeptem.

- Wiedziałem, że jak przyjdę, to powiesz jej na pewno. Ja już tego osobiście dopilnuję.

- Kazałam Ci przecież zostać w domu.

- Mogę się wrócić, chcesz?

- Tak, chcę. - powiedziałam stanowczo.

- Dobrze, tylko później nie marudź, że nie miałaś się do kogo przytulić, gdy Violetta cię odrzuci.

- Ona mnie nie odrzuci.

- Nie masz 100 procentowej pewności.

Pomyślałam chwilę. W sumie miał rację...

- No, to może jednak zostań...

Doszliśmy do jej pokoju. Bardzo się bałam tego momentu, ale wiedziałam, że mimo wszystko Pablo jest przy mnie i mi pomoże. Weszliśmy do środka.

- No więc... - zaczęłam. - Wiesz, że kocham cię nad życie Violu... I nie tylko dlatego, że jestem twoją guwernantką, ale też dlatego, że jestem twoją... przyjaciółką. - w tej chwili mój chłopak mnie szturchnął. - I też dlatego, że jestem... twoją ciocią...

- Co, Angie? Jak to?

- Wiem, co mówię. Naprawdę nazywam się Angeles Saramego... Twoja mama, była moją siostrą... Chciałam ci to powiedzieć już pierwszego dnia, gdy przyjechałaś do Buenos Aires, no ale nie wyszło... Pamiętaj, że mimo wszytko będę cię kochała.

- Wiedziałeś o tym wszystkim? - Violetta zapytała Pabla, mówiąc przez łzy.

- Tak, ale ja nie mogłem ci tego powiedzieć. Musiała to zrobić Angie... - odpowiedział.

- Wiecie, co? Zostawcie mnie teraz samą... Ja.... się później odezwę... Obiecuję...

Wyszliśmy z jej sypialni i ruszyliśmy w stronę wyjścia.

- Nawet nieźle to przyjęła... - mój chłopak starał się mnie pocieszyć.

- Tak, wiem i jestem z siebie dumna, że w końcu to powiedziałam...

- No, ja też jestem bardzo z Ciebie dumny. - uśmiechnął się.

Wyszliśmy z domu Casttio.

- A jeśli powie to Germanowi, to on wywiezie ją z powrotem do Madrytu... albo dalej...

- Nie myśl o tym. Ciesz się, że w końcu to wydusiłaś.

- No, tak... Chodźmy na obiad do Resto. Jestem strasznie głodna.

- W domu jest pieczeń...

- Aaa... Rzeczywiście... Dobra, zostanie na jutro, chodźmy. - pociągnęłam Go.

- Okej, okej... Czy mam rozumieć, że to randka?

- Nie...

- To nie idę.

- No dobrze, to randka.

- To na co czekasz? Idziemy?

Poszliśmy do baru. Zamówiliśmy tam dość kaloryczny posiłek - pizzę i colę, ale czasami trzeba zaszaleć. Jedliśmy jednocześnie rozmawiając. Nagle na scenę wszedł Luca i zapowiedział występ.

- Teraz, przed państwem wystąpi grupa uczniów ze Studia 21: Camilla, Francesca, Lena, Naty i Maxi. Zaśpiewają oni, bardzo lubianą przez klientów Resto Bandu piosenkę - "Veo, veo".

Mira el cielo     Spójrz w niebo
intenta cambiarlo     Spróbuj to zmienic
Piensa qué quieres     Pomyśl, czego chcesz
y corre a buscarlo...     I biegnij tego szukac...

Minęły nam tak może 2 godziny. Zbieraliśmy się już do domu, gdy nagle do baru weszła moja siostrzenica.
- Angie, możemy porozmawiać?
- Tak, oczywiście. - wzięłam torebkę z krzesła.
- Wolisz ze mną samą, czy Pablo też może iść? - zapytałam.
- Może iść.
Wyszliśmy z budynku. Viola zaczęła rozmowę.

- Angie... To znaczy ciociu... Kocham Cię.

- Czyli już się nie gniewasz?

- Wiem, że się wtedy zdenerwowałam, ale to wspaniała wiadomość, że mam jeszcze kogoś prócz taty.

- Pamiętaj, że nadal możesz do mnie mówić Angie.

- Dobrze. Czy mamy jeszcze kogoś w rodzinie?
- No, tak. Moja mama, czyli twoja babcia. Cały czas cię szuka. Sądzi, że jesteś jeszcze z tatą w Madrycie.
- No i masz jeszcze wujka. - wtrącił się Pablo.
- Czy Ty, wiesz coś, czego ja nie wiem? - zapytałam z lekkim uśmiechem.
- To znaczy... Możesz mieć wujka...
- O co Ci chodzi? - spytałam.
- Angie... - uklęknął. - Angie Saramego, wyjdziesz za mnie?

----------------------------------------------------------------------------------

Jak myślicie, czy Angie przyjmie oświadczyny Pabla???

Czekam na Wasze opinie w komentarzach!

Trafił się dzisiaj jeden obrazek! :))
Przepraszam, że tak późno piszę, lecz wiecie, szkoła, obowiązki...
Nie odrobiłam jeszcze pracy domowej :D

Pozdrawiam i dziękuję

bloggerka