Rozdział 23 - Koszmar

Ten rozdział dedykuję

mojej dobrej znajomej,

która go uwielbia.

Fani Germana lepiej niech tego nie czytają!

Szłam ulicą z Violettą. Był piękny, ciepły, letni dzień.

- Ale dzisiaj pięknie, prawda Angie?

- Tak, mamy wspaniałą pogodę.

- Zapomniałabym Ci powiedzieć. Tata zaprasza Cię na urodziny.

- To bardzo miłe. Kiedy?

- Jutro o szesnastej. Wiem, że trochę późno Cię zaprosiłam, ale tak wyszło...

- Dobrze, nie ma sprawy. Z wielką chęcią przyjdę. Mogę przyjść z Pablem?

- Nie wiem. Chyba tak... Może zadzwonię?

- Dobry pomysł.

Viola wyciągnęła telefon z torebki i wybrała numer Germana.

- Halo, tato? No, Angie się pyta czy może przyjść z Pablem na urodziny? Tak, tak, jest... Już ją daje. - podała mi telefon. - Chce z Tobą rozmawiać.

- Hej, German.

- Cześć, Angie. Chciałem się zapytać czy będziesz na moich urodzinach?

- Jasne, że będę.

- A co do Pabla, to możesz z Nim przyjść.

- Naprawdę? Bardzo Ci dziękuję.

- Muszę kończyć.

- To, pa.

- Pa, kocham Cię. - rozłączył się.

Nadal nie potrafił pozbyć się uczucia, którym mnie darzył... Ja tak do końca też...

- Wiesz, Violu... Muszę iść do domu...

- Jak to? Tak nagle?

- A, bo widzisz... Pablo... miał iść do lekarza i pewnie jak zwykle nie poszedł... - wymyśliłam na szybko.

Nie wiem dlaczego, ale bardzo pragnęłam znaleźć się przy Nim...

- Widać, że jesteś Mu bardzo potrzebna.

- Wiem. Lubi się ze mną droczyć.

- To do zobaczenia.

- Pa. - pocałowałam siostrzenice w policzek.

Szybko zaczęłam iść do domu. Tak bardzo chciałam zobaczyć Pabla. Dlaczego? Nie wiem... Gdy doszłam On robił obiad.

- Witaj, Najdroższa. Robię zapiekankę. Zjesz trochę?

- Chętnie. - usiadłam przy stole. - Wiesz, German zaprosił nas na urodziny.

- Tak? Kiedy?

- Jutro o szesnastej.

- Nie mogę, przepraszam...

- Dlaczego?

- Zebranie w Studio.

- Dlaczego ja nic o tym nie wiem?

- Bo to kolejny wymysł Gregoria. Nic ważnego, naprawdę. Nie chciałem Cię denerwować jego kolejnym 'widzi mi się'.

- To pójdę sama. Nie będziesz się gniewał?

- Nie. Kocham Cię.

- Ja Cię też.

/Następnego dnia/

- Sto lat, German! - powiedziałam dając szwagrowi prezent.

- Dziękuję, Angie. Nie trzeba było. Gdzie jest Pablo?

- On nie mógł przyjść... Jednak coś Mu wypadło...

- Przykro mi.

W tej chwili z kuchni wyjechał trzypiętrowy tort z ok. 40 świeczkami. Olga go pokroiła, gdy tylko solenizant zdmuchnął świeczki.

- Smakuje Ci? - zapytała Violetta. - Pomagałam Oldze go zrobić.

- Tak jest przepyszny.

Viola była ubrana w suknię Marii... Tak ładnie w niej wyglądała... Rozejrzałam się dookoła. Wszystkie twarze były mi obce, prócz mieszkańców tego domu.

- Angie, czy mogę Cię na chwilę prosić?

- Oczywiście. O co chodzi?

- Chodź, a zobaczysz.

Poszliśmy na strych. Tam znajdowały się wszystkie rzeczy Marii, buty, suknie, biżuteria...

- Chciałbym Cię zobaczyć w pewnej sukni mojej żony... Mogła byś?

- Teraz?

- Tak. Dlaczego nie?

- Dobrze, jeśli chcesz...

- Będziesz w niej wyglądała wspaniale... - wyjął ją z szafy. - Może Ci pomogę?

Zaczął rozpinać moją suknię. To mi nie przeszkadzało, gorsze było to, co zrobił później...

(DALEJ CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ!

STREFA +18)

Gdy ją rozpiął do końca, zsunął razem ze stanikiem w dół.

- German! German! Zostaw mnie!

Mój szwagier jedną ręką unieruchomił mi ręce, a drugą mnie dotykał po całym ciele jednocześnie całując. Po chwili poczułam jak jego ręka znajduje się poniżej brzucha, między nogami.

- Zostaw mnie! - krzyknęłam, a on mnie spoliczkował.

Jego ręka powędrowała tam z powrotem. Zacisnęłam nogi, lecz bezskutecznie. Bez problemu zsunął ze mnie ostatnią cześć garderoby.

- Zostaw mnie, proszę... - mówiłam przez łzy.

- Nie podoba Ci się to? A co powiesz na to?

Zsunął spodnie i zrobił to z całej siły... Jęknęłam z bólu... Przewróciliśmy się na podłogę, lecz On nadal nie przerywał. Po paru minutach przestał i wstał.

- Podobało Ci się kochanie? - zapytał bezczelnie.

- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytałam bezbronna.

- Dlatego, że wybrałaś Jego, a nie mnie! Obiecuję Ci, że będzie następny raz. - powiedział i wyszedł.

Leżałam na podłodze i cała się trzęsłam. Szybko się podniosłam, ubrałam i wybiegłam.

(KONIEC STREFY +18)

Wbiegłam do domu cała zdyszana i zapłakana.

- Angie, co się dzieje? - zapytał przytulając mnie, Pablo.

- German... on... mnie... - mówiłam przez łzy.

- Zabiję gnoja! - powiedział i wybiegł.

Pobiegłam za Nim. Dobiegliśmy pod dom Casttio, tam akurat mój szwagier stał pod bramą, razem z moją siostrzenicą. Mój narzeczony rzucił się na niego. Gdy już leżał cały pobity na ziemi, nagle wyjechała zza zakrętu ciężarówka, która nie zdążyła wyhamować.

- Violetta! - podbiegłam do niej. 

Nie ruszała się... Była martwa... Zobaczyłam, że Pablo jeszcze rusza ręką. Podbiegłam do Niego i położyłam Jego głowę na moich kolanach.

- Pablo! Pablo! Nie zostawiaj mnie, proszę! Nie rób mi tego... - zaczęłam płakać.

- Kocham Cię... - w Jego oczach wygasła ostatnia iskra życia...

---------------------------------------------------------------------------

Strasznie, ale to strasznie, się boję Waszej reakcji, co do rozdziału.

Wiem, że może się posypać dużo negatywnych komentarzy,

lecz mojej koleżance naprawdę podoba się ten rozdział

i prosiła mnie, abym jej go zadedykowała...

Czego się nie robi dla przyjaciół?

Przepraszam wszystkich, których zawiodłam!

Ale nie obawiajcie się! - To jeszcze nie koniec! :D

Pozdrawiam

bloggerka