Rozdział 29 - Oświadczyny

Ten rozdział dedykuję

wszystkim osobą,

nigdy nie boją się powiedzieć,

nawet tej najgorszej prawdy...

-  German, ja...

- Uczyń mnie najszczęśliwszym mężczyzną na tej planecie i wyjdź za mnie. Zrobisz to?

- Ja... - przypomniałam sobie o Pablo, który tak niemile mnie potraktował. - Tak, wyjdę za Ciebie.

"Pablo będzie żałował swojej decyzji..." - pomyślałam.

- Tak się cieszę! - pocałował mnie w czoło.

- Tylko... mam taką jedną prośbę...

- Tak?

- Moglibyśmy wziąć ten ślub, jak najszybciej się da?

- Aż tak mnie kochasz?

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Chyba to zauważył.

- Jeśli Ci, aż tak zależy to mogę to wszystko przyśpieszać i weźmiemy ślub może za tydzień, dwa...  - powiedział.

- Naprawdę? Mam nadzieję, że nie wydasz na to dużo pieniędzy...

- Pieniądze nie są ważne. Ważna jesteś Ty i nasz ślub.

- Dziękuję ci.

- No, a teraz idź do łazienki i się ogarnij. Bez urazy, ale wyglądasz... koszmarnie... Ja muszę iść już załatwić sprawy związane z naszym ślubem. - podkreślił ostatnie słowo.

- Dobrze, dobrze... Już idę...

Wchodząc po schodach usłyszałam cichy krzyk, Germana:

- Jest! Wychodzę za Angie!

Weszłam do pokoju i sięgnęłam po kosmetyczkę. Następnie ruszyłam w stronę łazienki. Niestety, natknęłam się na naszą 'domową plotkarę' - Olgę.

- Aaa!!! Znam już najnowsze wiadomości!!! Wychodzi pani za Germana!!! - zaczęła wrzeszczeć.

- Tak, tak, Olgo... Uspokój się.

- Oj, tak! Przepraszam, ale jestem taka podekscytowana! Zaraz, zaraz... A co z Pablem?

- Pablo to już jest rozdział prawie zamknięty... A teraz przepraszam, ale muszę iść do łazienki.

- Prawie zamknięty... - mruknęła pod nosem i odeszła.
Weszłam do ubikacji i przejrzałam się w lustrze. Rzeczywiście wyglądałam jak potwór. Włosy nie rozczesane, makijaż rozmazany... Spojrzałam sobie głębiej w oczy. "Boże, co ja zrobiłam? Po dwóch dniach chodzenia z Germanem, zgodziłam się na ślub z nim!" - pomyślałam. - "Przynajmniej Pablo, będzie miał za swoje..." Przeczesałam włosy szczotką i nałożyłam bardzo lekki makijaż. Następnie wyszłam z pomieszczenia i poszłam do swojego pokoju. Sięgnęłam ręką do torebki, aby schować szczotkę. Znalazłam tam nuty. Tak, te nuty... Te nuty, które napisałam z Pablo... Usłyszałam pukanie do drzwi. Za nimi stała moja ukochana siostrzenica.

- Angie, to prawda? Wychodzisz za tatę?

- Tak, Violu... Kto ci powiedział?

- Olga, ale to nie ważne. - nastolatka usiadła koło mnie, na łóżku. - Co z Pablo? Co z Waszym ślubem?

- Odwołany.

- Odwołany? I mówisz to z taką łatwością?

- No, tak.

- Ty Go kochałaś!

- Tak wyszło...

- Przecież Ty jesteś siostrą mojej mamy, a mój tata o tym nie wie!

- To mu o tym powiem.

- Nie, nie możesz! Będzie chciał wyjechać z Buenos Aires, znowu!

- No to mu nie powiem.

- Ale, Angie! Ty wychodzisz za niego!

- No, ale zabroniłaś mi mówić mu i zabroniłaś mi mu powiedzieć. To co mam zrobić?

Nagle rozległo się kolejne pukanie do drzwi. Chwilę później stanął w nich mój szwagier.

- Angie, mamy już... - przerwał w połowie zdania. - Violetta? Co ty tutaj robisz?

- Hm... Dobre pytanie. Sądziłam, że mieszkam. - powiedziała i wyszła.

- German, co mamy? - zapytałam.

- Mamy ustaloną już datę ślubu.

- Kiedy?

- Za tydzień w sobotę.

Spojrzałam na kalendarz. Dzisiaj wtorek. Mój narzeczony bardzo dobrze się spisał.

- To wspaniale, Pablo.

- Angie, dobrze słyszałem? Nazwałaś mnie Pablo?*

- Tak, to znaczy, nie.

- Nie, Angie! Nazwałaś mnie Pablo!

- Nie, uspokój się Pablo.

- No i znowu. Możesz chociaż przez chwilę nie myśleć o Nim!?!

- Ale...

- Tak, wiem. - przerwał mi. - Ty Go kochasz, ale przy rozmowie o naszym ślubie powinnaś pomyśleć o mnie!

- Masz rację, Pablo.

- Jestem German! Mam Ci to przeliterować? G-e-r-m-a-n, German!

W tej chwili do pokoju weszła Jade.

- Kochanie... - urwała. - Co Ona tutaj robi!?!

- O, nie... Zapomniałem... - usłyszałam jak mój szwagier mruknął pod nosem. - Jade, musimy porozmawiać.

- Dobrze, ale musisz mi wytłumaczyć co Ona tutaj robi!

- Chodź do mojego gabinetu. Porozmawiamy tam. - zarządził German.

- Zostaw w spokoju mojego Germanka, bo jak nie to urwę Ci dziób!

- Chyba głowę. - parsknęłam śmiechem.

- Co? Mam coś na głowie? - złapała się za nią.

- Jade! - wrzasnął German.

- Już idę, idę. - wyszła razem z nim z pokoju.

Znowu zostałam sama. Wzięłam do ręki pierwszą, lepszą książkę i zaczęłam czytać. Jeśli to co robiłam, można było nazwać czytaniem.

/Godzinę później.../

- Angie... - zawahał się. - Wszystko gra?

- Tak, a dlaczego nie?

- Bo czytasz "Uczymy się liczyć do dziesięciu".

- A, bo widzisz... Zostawiłam w tej książce dokument i teraz go szukam. - skłamałam.

- Chciałem z Tobą omówić kwestię naszego ślubu.

- Mianowicie?

- Mianowicie, kogo zapraszamy?

- Wiesz... - przerwałam mu. - Muszę Ci coś powiedzieć...

- Tak?

- Pamiętasz jak chciałeś ze mną... no, tego...

- Tak, pamiętam.

- Zrobiłam to z Pablo.

- Co?!?

- No tak, ale to dla mnie nic nie znaczyło. - ponownie powiedziałam kłamstwo. - Przepraszam.

- Już więcej tego nie zrobisz?

- Obiecuję.

- Wróćmy do tematu. Kogo zapraszamy?

- Ja chcę, żeby był Pablo. - odparłam.

- Znowu On?!?

- No, ja Go...

- Tak, tak... Wiem... - przerwał mi. - Ty Go kochasz. Idź już lepiej spać. Porozmawiamy jutro...

Położyłam się i zasnęłam...

----------------------------------------------------------------------------------

Nic dodać, nic ująć :)).
* - pożyczone z serialu :D.

Już od jutra zaczyna się,

po weekendowej przerwie "Violetta"!

Szczęśliwi? Bo ja bardzo.

Wczoraj pobiliście rekord odwiedzin!
Niedawno najwięcej odwiedzin, to 181,
lecz wczoraj pobiliście tę liczbę o 6!
Jak dla mnie to naprawdę dużo, 187 odwiedzin!

Pozdrawiam i ponownie dziękuję :D

bloggerka