Rozdział 22 - Chwila słabości

Ten rozdział dedykuję wszystkim osobą,

którym rodzicie wyrządzili krzywdę.

- Wiesz, musimy Ci coś wyznać... - moja mama nagle spoważniała.

- Czy to coś bardzo poważnego? - zapytałam.

- Tylko się nie gniewaj... - powiedział Antonio.

- Powiecie w końcu o co chodzi?

- Angie... Antonio jest Twoim ojcem. - odparła moja matka.

Znieruchomiałam. Siedziałam tak chwilę, bez ruchu. Następnie wstałam i pobiegłam do naszej sypialni. Usłyszałam, że Pablo biegnie za mną.

- Poczekajcie, tu proszę. - rzucił do rodziców.

Wbiegłam do pokoju i przekręciłam drzwi na klucz. Usiadłam na podłodze i oparłam się o nie. Starałam się nie myśleć, o tym, że całe życie, żyłam w kłamstwie, lecz nie mogłam... Był to dla mnie naprawdę okropny cios, no i na dodatek mój narzeczony mocno walił w drzwi. Postanowiłam wstać i otworzyć Mu je i tak też zrobiłam. Wszedł do pokoju i stanął naprzeciwko mnie.

- Angie... - patrzył mi w oczy.

Nagle zaczęłam Go całować. Nie wiem, co sobie myślałam... Chyba wcale nie myślałam... On odwzajemniał moje pocałunki. Doszliśmy do łóżka. Opadliśmy na nie. Jeszcze chwilę się całowaliśmy, a później zaczęłam... Sama w to nie wierzę... Zaczęłam rozpinać Mu pasek od spodni. Gdy miałam już je zsunąć, Pablo oprzytomniał.

- Angie... Nie pocieszaj się w ten sposób... Jeśli mamy zrobić 'to', to z miłości...

- Przepraszam... - usiedliśmy na łóżku.

- Najdroższa, nie zrozum mnie źle... Ja nie chcę, żebyś zrobiła coś, czego będziesz później żałować...

- Wiem, wiem... Masz jak zwykle rację... Przepraszam Cię... Nie myślałam, wcale... Zachowałam się jak idiotka, a nawet jak...

- Nie mów tak. - przerwał mi. - Jesteś wspaniała. Boję się, że będziesz później tego żałowała.

- Jedyne czego bym żałowała to, że w tej chwili byli w naszym domu moi... rodzice. Pierwszy raz pragnę przeżyć z Tobą.

- Kocham Cię, Angie. - przytulił mnie.

- Ja Cię też, Pablo.

Zapadła cisza.

- Wiesz, że tam na dole są Twoi rodzice?

- Wiem.

- I wiesz, że trzeba do nich zejść?

- Wiem.

- Idziemy?

- Tak.

Zeszliśmy do nich, trzymając się za ręce. Pablo usiadł na kanapie, a ja na Jego kolanach.

- Jak się czujesz? - zapytała moja mama.

- Nie najlepiej. - stwierdziłam.

- Przepraszamy Cię, Angie.

- Dlaczego mi nie powiedzieliście? Antonio... widywaliśmy się codziennie, przez 15 lat, a od 6 pracujemy razem... Łatwo ci było okłamywać mnie dzień w dzień? A ty, mamo? Dlaczego nie powiedziałaś? - łzy mi zaczęły lecieć z oczu.

- Cichutko, Angie... - uspokajał mnie, mój narzeczony.

- Przepraszam, Angie. Nie, nie było mi łatwo, ale zrozum, bałem się. Bałem się Twojej reakcji. To tak, jak Ty się bałaś reakcji Violetty... - powiedział dyrektor Studio 21.

- A Maria? Kto jest jej biologicznym ojcem?

- Maria... Jest, a raczej była, Twoją rodzoną siostrą.

- Zdradziłaś tatę? I to dwa razy?

- W pierwszą ciąże zaszłam przed oświadczynami Twojego taty.

- A ja?!? Jak było ze mną!?!

- Nie powiem Ci tego...

- Powiedź!

- Ty, byłaś tylko... chwilą słabości...

Żadna córka nie chciała by usłyszeć czegoś takiego, a w szczególności od swojej matki...

- Córeczko, to dlatego cieszę się, że wychodzisz za Pabla. To naprawdę wspaniały chłopak. Wiem, że przy Nim nie popełnisz tego samego błędu co ja...

- Urodzenie mnie i Marii było błędem?!? - wtuliłam się w mojego Najdroższego jeszcze bardziej.

Był taki ciepły i umięśniony...

- Ja nie mówię, że to było błędem...

- To co nim było!?!

Cisza.

- Wiedziałam...

- Nie, córciu... To nie tak...

- Mogę liczyć tylko na Pabla!

- Spokojnie, Angie... - powiedział mój narzeczony. - Musisz odpocząć.

Zaniósł mnie do sypialni i położył mnie na łóżku. Następnie ułożył się obok mnie.

- Śpij, Angie... Zaśnij Najdroższa...

- Czasem marzę, że jak zasnę do już się nigdy nie obudzę... Nie będę miała problemów... Nie będę musiała myśleć...

- Nie zrobiła byś mi tego, prawda?

- Tobie? Nigdy...

Przytuliłam się do Niego jak do pluszowego misia. Ja zasypiałam, a On, bawił się moimi włosami...

- To był jeden z najlepszych dni...

- Poważnie?

- Mimo, że dowiedziałam się dzisiaj tyle okropnych rzeczy, to Ty sprawiłeś, że ten dzień zakończył się w sposób piękny i idealny... Tak jak z resztą codziennie...

- A co ja takiego robię?

- Po prostu jesteś i to mi wystarcza....

Zadowolona z tego co powiedziałam, zasnęłam wtulona w Niego.

----------------------------------------------------------------------------------

Pierwszy rozdział w mojej historii, który nie kończy się... 

jakby to nazwać... dramatycznie (?).

Zwykle czytając rozdziały można było zadać sobie pytanie, np.

Co ona jej powie? Gdzie on jest?

A tu pozostaje tylko jedno pytanie:

Co dalej?

Mam nadzieję, że zrozumieliście o co mi chodzi. xP

Przepraszam, że rozdział pojawił się prawie o dwunastej,
gdyż miał się pojawić o dziesiątej...
Dopiero zjadłam śniadanie i wstałam :))
PRZEPRASZAM!

Juuuuuuuuuupi! Już jutro "Violetta 2"!!!

Odliczam godziny!!!

Pozdrawiam

bloggerka