Rozdział 4 - Pablo, nie umieraj...

Ten rozdział chciała bym zadedykować

wszystkim Anonimką, które mnie czytają.
Jeśli piszecie opowiadania, a wahacie się czy założyć bloga -
załóżcie! Warto, naprawdę!

Weszłam do salonu, a tam zobaczyłam... Nieprzytomnego Pabla, który leżał na podłodze!
- Violu, zadzwoń po twojego tatę, musimy zawieźć Pabla do lekarza.
- Tak, tak, już... Halo? Tato? Ja i Angie jesteśmy w domu chłopaka Angie i on leży nie przytomny, mógłbyś przyjechać? To bardzo pilne! Dzięki, czekamy. - rozłączyła się. - Już jedzie...
Nie wiedziałam co się mogło tutaj stać. Mój mężczyzna leżał bezbronny, nieprzytomny na podłodze...
W końcu przyjechał mój szwagier ze swoim asystentem - Ramallo.
- Gdzie jest panienki konkubent? - zapytał.
- Tu leży, pomóżcie mu, proszę...
- Dobrze, dobrze. Już uspokój się Angie... - uspokajał mnie German.

- My zawieziemy Go do szpitala, a Ty odprowadź Violettę do domu i jak to zrobisz to dołącz do nas.
- Dobrze... dobrze... Już się robi...
Szłam ulicą w ciszy. Byłam przybita... Jeśli zapadł w śpiączkę? Przecież może się nie obudzić przez 20 lat...
Zaczęłam nucić pod nosem "Ven y canta", następnie dołączyła do mnie moja siostrzenica i tak całą drogę prześpiewałyśmy. W ten sposób dotarłyśmy pod jej dom.
- To ja już idę. Pa, Violu.
- Cześć, Angie. Zadzwoń jak się czegoś dowiesz.
- Dobrze.

I w końcu! Doszłam do szpitala. Teraz tylko wystarczyło wypatrzeć szwagra, bądź Ramalla...
- Angie! Tu jesteśmy! - usłyszałam.
Obróciłam się. Zobaczyłam Germana.
- Gdzie jest Pablo?
- W tej sali. - pokazał ręką którąś z sal na korytarzu.
- A twój asystent?
- On jest w toalecie.
Nagle z pokoju w którym leżał mój chłopak wyszedł lekarz. Podeszłam do niego.
- Dzień dobry. Co z Pablem?
- Dzień dobry, a pani jest...
- Jego dziewczyną.
- Aha. Stan pana Galindo jest niegroźny. Ma parę siniaków i otarć, ale to przez upadek...
- A wiadomo jak stracił przytomność?
- Tak, stres.
To przez to można też stracić przytomność?
- To znaczy?
- No na przykład dowiedział się o jakiejś strasznej rzeczy i... Wie pani co dalej.
- Tak, tak... Mogę Go odwiedzić?
- Teraz jeszcze jest nieprzytomny, może za godzinę, dwie?
- Dobrze, poczekam, dziękuję.
Doktor odszedł, Ramallo wrócił z łazienki, a mój szwagier zwrócił się do mnie.
- To my już pojedziemy, ale jak by co to masz dzwonić, jasne?
- Jasne, jasne... Przekażcie Violetcie, że wszystko z Pablem w porządku.
- Ok, do zobaczenia.
- Do widzenia, panienko Angie. - rzucił asystent Germana.
Wyszli. Postanowiłam, że pójdę do domu, przygotuję dla Niego coś do jedzenia i wezmę mu jakąś książkę. "Co On by zjadł?" - myślałam po drodze. - "A co chętnie by przeczytał?"
Zdecydowałam, że zrobię mu Jego ulubione kanapki (z dżemem truskawkowym) i do popicia kawę, a co do czytania to może jakiegoś "Harr'ego Potter'a"?

Wróciłam do szpitala, weszłam do sali i położyłam mu rzeczy na malutkim stoliku, który stał obok Jego łóżka. Siedziałam i czekałam, aż się obudzi około 15 minut. Miałam już wyjść, lecz zobaczyłam, że nagle zaczął się budzić. Poszłam szybko po lekarza. Weszliśmy razem do sali.
- Widzę, że wstałeś. Jak się spało? - zapytałam.
Nie odpowiadał. Minę miał bardzo przybitą. Doktor wyszedł już z sali.
- Zrobiłam Ci kanapki jakbyś zgłodniał. Przyniosłam także książkę...
- Angie... - przerwał mi.
- Tak?
- My nie możemy być razem...
----------------------------------------------------------------------------------
Dlaczego Angie i Pablo nie mogą być razem?
Odpowiedź już niedługo!

Przetrwajcie jeszcze te 2 dni szkoły!
bloggerka